De eerst beren redding.

Wij waren heel erg nerveus toen de eerste geredde beren aan kwam op ons net geopende berenopvangcentrum in Chengdu China in 2000. Het was een koude avond in oktober, toen de vrachtauto arriveerde met drie beren, twee vrouwtjes en één mannetjes beer, dit was Andrew. Toen we het dekzeil weghaalde zagen we drie roestige verpletterende kooien. De beren waren zeer angstig, en hadden veel woede, grommen en haalde uit naar iedereen die maar ook in de buurt kwam.
In de derde kooi zat Andrew een rustige beer zegt Jill, net zo als toen zij voor het eerst op een galboerderij kwam, toen zij bij een beer zijn poot kon vast houden, die hij zelf uitstak vanuit zijn kooi, met van help mij, zo is Jill toen begonnen met het oprichten van Animals Asia. Zij kreeg ook een band met Andrew, en is ook een bekende beer geworden.
Jill zegt:

"Ik herinner me de aankomst nog alsof het gisteren was, ik voelde me ziek en mijn maag draaide om de beren zo te zien lijden. Maar ook weer een opluchting om eindelijk hun pijn weg te nemen. Jill hoopte dat de beren wisten dat ze op een veilige plek waren, en dat ze geen pijn meer gedaan kon worden, hoopte ze. Maar ja dat kan je niet uitleggen wie goed of slecht is.

Een beer redden is niet moeilijk, maar uit zijn kooi halen en de verzorging en de onderzoeken, moet met veel geduld aangepakt worden. Als de beren aankomen, krijgen zij eerst een onderzoek, of worden gelijk geopereerd. Andrew,Melody en Gail hadden alle drie een katheter van 6 cm die in hun galblaas zat, en er meteen uitgehaald moest worden. Andrew’s buik zat vol met littekenweefsel van het aftappen op verschillende plaatsen in zijn buik. Ook had hij gebroken tanden van het jaren lang bijten van in de tralies, die verwijderd moesten worden. Gelukkig verliep de operatie van Andrew goed. Na een aantal weken en maanden, hadden wij 24 beren in één behuizing. Jasper,Bonnie,Prince, Ginny,Frank,Douglas en Pooh, deze beren zijn nog in leven.

Helaas is Andrew er niet meer, hij is overleden in februari 2006. Gelukkig heeft hij nog zes jaar gelukkig en een goed leven gehad. “Andrew was een vriendelijke reus, eigenlijk de vader van de anderen beren. Hij had veel geduld, en speelde dan ook met de anderen volwassen jongens niks was te veel voor deze beer. Ook de vrouwelijke beren voelde zich comfortabel als hij in de buurt was.

“Over de jaren heen, bloeide Andrew helemaal op, hij werd enorm populair bij de bezoekers en de media. Hij had een reputatie als een lieve zachte vrolijke beer die vele harten heeft veroverd.

Het verliezen van een beer is altijd heel erg triest, maar het overlijden van Andrew was zeer triest en pijnlijk, dit was de eerste beer die door ons was gered. Jill zag Andrew achteruit gaan, hij lag veel te slapen en ging steeds minder eten, en zich zelf steeds meer afzonderen.
Andrew werd de volgende dag naar het ziekenhuis gebracht voor een onderzoek, en kreeg een kijk operatie. Die zelfde nacht sloop ik naar Andrew om hem wat eten te geven. Hij at meer dan dat hij had gedaan in die hele week. Zijn mond was getuit als ik hem een plakje tomaat gaf, ik gaf hem bosbessen youghurt en speciale traktaties, ik vroeg mijn af of hij wel zo erg ziek was, omdat hij ineens veel at. Maar op een gegeven moment keek hij mijn in de ogen en gaf een zacht maar krachtig geluid. Dit was iets wat die nog nooit eerder had gedaan, en ik wist dat ik hem nooit meer levend zal terug zien.

Tijdens de operatie ontdekte ze een agressieve tumor, die was uitgezaaid in Andrews organen.
Zijn lever was zo zwaar getroffen, dat hij nog maar 5% werkte er was geen anderen optie meer, dan alleen afscheid te nemen van deze lieve beer. De tumor werd verwijderd en woog maar liefst 7.3 kilo, na alles wat Animals Asia eerder heeft gezien van beren, overtreft dit alles. Veel beren sterven aan leverkanker, waarschijnlijke het gevolg van cel beschadiging van chirurgische verminking en infectie van herhaalde gal extractie op de boerderijen.